Vorige week heb je kunnen lezen over de vakantie van Ilse. Zij ging samen met haar gezin op vakantie in eigen land. Vandaag verteld Wouter over zijn ‘werkvakantie’ naar Moldavië. Een bijzondere reis en ervaring waar hij graag wat meer over wil vertellen!
Kijken jullie mee?
Wouter | Ik ben Wouter de Vries, 23 jaar en al een aantal jaren werkzaam als videograaf. Creatief bezig zijn, nieuwe projecten opzetten, ondernemen en dankbaar leven; dat is wat ik graag doe! Vakantie is voor mij iets wat ik wel heel bewust moet plannen. Vaak ben ik veel te druk met werk en ga ik maar door. Ik ben de oudste in een gezin met 2 kinderen en als kind hebben we altijd gekampeerd samen met kennissen van ons. Daar kon ik ontzettend van genieten! Dat is nu verleden tijd, en momenteel is het per jaar kijken waar de reis naar toe gaat.
Hier wil ik jullie graag iets vertellen over de reis die ik in 2016 heb gemaakt naar Moldavië, noem het een werkvakantie ;-). Eens per twee jaar gaat er een groep vanuit onze kerk naar Moldavië om daar vrijwilligerswerk te doen. Het was altijd al een droom om daar een keer mee mee te gaan, en in de zomer van 2016 was het zo ver.
We gingen met 2 groepen, allebei naar een ander dorp, in onze groep waren we met ongeveer 14 jongeren. Voorafgaand aan de reis zijn we een aantal maanden bezig geweest met het doen van acties, waaronder een bingo en bloemenverkoop. De opbrengst hiervan was volledig bedoeld om op locatie werk te kunnen verzetten en voedselpakketten uit te delen. In totaal zijn we 10 dagen weggeweest, dat was inclusief de reisdagen. Er was tijdens de reis genoeg tijd om rustig aan te doen maar natuurlijk stond het werken centraal.
Het vertrek stond gepland in de nacht van donderdag op vrijdag, de donderdag zou vooral in het teken staan van een laatste bezoek aan de action en het pakken van de koffer. Terwijl ik door de gangen van dediscounter loop, doe ik mijn best om vooruit te denken. Kleine cadeautjes voor de kinderen maar ook een rol touw en wat extra ducktape zullen de komende dagen vast van pas komen! Bij de kassa aangekomen lach ik nogmaals om de prijzen maar meteen besef ik dat dit voor de mensen daar luxe producten zijn. Tijdens het pakken van de koffer later die middag, deed ik m’n best om alleen het hoog nodige te pakken. De komende dagen zou ik maar genoegen moeten nemen met iets minder weelde.
Toch gek dat je in je hoofd al bijna een compleet beeld hebt gevormd terwijl je datgene wat je te wachten staat enkel kent van de verhalen.
Dit zou ook mijn eerste vlieg-ervaring worden. Aangekomen op het vliegveld was dit een geheel nieuwe ervaring! Gelukkig liep alles vanzelf en ook de eerste vlucht ging prima. Wat een geweldige ervaring! Na een snelle overstap was de tweede landing iets ruiger, maar: We waren veilig geland in Moldavië! Toen ook de tweede groep was aangekomen, kon een begin gemaakt worden aan het derde, en achteraf zwaarste, deel van de reis. We hadden namelijk nog zo’n 3 uur te gaan. Ditmaal werden we vervoerd per busje. Met een temperatuur van 36 graden in combinatie met deonverharde wegen, deden we ons best om het onszelf zo gemakkelijk mogelijk te maken in het krappe busje. Dankbaar ben je dan wel als je eindelijk aankomt op bestemming.
Na ons gesetteld te hebben was het tijd voor de eerste maaltijd. Aangekomen bij de felgele kerk stonden de wafels met chocolade saus al klaar, en net toen we dachten dat we het daar mee moesten doen voor vandaag; Kwamen daar de borden vol pizza binnen… Wat ik ook van te voren had bedacht over ons eten, dit was nog niet bij me opgekomen… Waarschijnlijk waren er meer die zo dachten want onze kok werd met luid applaus onthaald!
Na een goede maaltijd was het tijd voor een welverdiende nachtrust. Terwijl ik samen met één van mijn reisgenoten lag, en we elkaar in de lucht hielden op het, half lege, tweepersoons luchtbed, dacht ik terug aan deze eerste dag. Wat was de sfeer nu al goed! En we hadden tot nu toe zeker niets te klagen over ons eten of het onderdak!
Dat was pas de eerste dag, en zou zou ik nog uren kunne vertellen over alles wat we gedaan en beleeft hebben. Het meest bijzondere is om als westerlingen in een cultuur te komen die op veel gebieden heel erg verschilt van wat wij gewend zijn. Tijdens de reis hebben we gebouwd aan de zolder van de kerk waar een kantoor en gastverblijf zou komen, ook is een riolering aangelegd richting het toilet (lees: gat in de grond) Daarnaast hadden we dagelijks een daycamp voor de kinderen en hebben we voedselpakketten uitgedeeld en lokale bewoners bezocht. Wat is vooral gaaf vind om te zien, was de binding onder de jongeren in de groep, tijdens bijbelstudies en persoonlijke gesprekken stelde iedereen zich helemaal open en daardoor werden we echt een hechte groep.
Moldavie is het armste land van Europa, met strenge winters (waarom veel mensen komen te overlijden door onderkoeling) en hete zomers. Tijdens ons verblijf was dat ook goed te merken. Mensen hebben niet veel en wonen in een hutje dat voor onze begrippen geen huis te noemen is. Wat mij dan ook vooral is bijgebleven is de dankbaarheid. Mensen zijn tevreden en zijn dankbaar voor wat ze wel hebben. Bewonen waren zeer vriendelijk tegen ons en vertelden vol lof over hun zelfgebouwde huisje als we bij zo op bezoek kwamen. Kinderen waren dankbaar voor een simpele voetbal of bellenblaas van de Action en ouderen bleven ons maar knuffelen en bedanken als we ze een voedselpakket gaven.
Dit heeft mijzelf ook wel aan het denken gezet. Ik merkte tijdens de reis en daarna dat ik steeds meer kreeg met ‘dankbaarheid’. Simpelweg omdat het een heel eenvoudige manier is om gelukkig van te worden. Als je in een woordenboek de betekenis van dankbaarheid opzoekt dan kom je snel op een heel interessante definitie uit. Dankbaarheid is namelijk: de erkenning van waarde. Dus door dankbaar te zijn, erken je dat iets waardevol is voor jou. En daar zitten een aantal mooie lessen in. Vandaar dat ik na mijn reis ben begonnen met bloggen. Eerst over de reis maar ook rond het thema dankbaarheid. Multumesc is roemeens voor ‘dankjewel!’ Het afgelopen jaar heb ik nauwelijks meer gepost door privé omstandigheden maar mede door deze blog ben ik weer geïnspireerd en ga ik het toch weer oppakken! Lees ook mijn introductieboog.
Ik zou iedereen aanraden om eens mee te gaan met een vrijwilligersreis/werkvakantie. Je gaat erheen met de gedachte om iets te brengen en daar goed werk te doen. Maar je komt met zo veel meer terug!
Wouter
Wat een bijzondere reis heb je gemaakt Wouter, en zoveel dankbaarheid!
Zijn jullie al eens op ‘werkvakantie’ geweest?
Ik vind het een mooie gedachte om een werkvakantie te doen en zo iets bij te dragen aan een mooiere wereld!
ik doe al drie jobs door het jaar heen + bloggen dan ga ik voor een vakantie puur voor mezelf! Maar super dat deze soort vakanties ook bestaan voor wie er nood aan zou hebben!