En toen ging Nina naar de Peuterspeelzaal…

Op het moment dat ik dit artikel begin te schrijven is het dinsdagmorgen 31-10-2017 en heb ik Nina net naar de Peuterspeelzaal gebracht! Vanmorgen was het dan zover, ons ‘kleine’ meisje mag twee ochtenden in de week naar de peuterspeelzaal. Vooral om te spelen met andere kindjes, en al spelend dingetjes te leren. Twee jaar geleden was ze nog zo klein en kon ze nog niet zoveel als ze nu kan. En nu? Nu is ze een pittige tante, een heerlijke peuter met een eigen willetje, en heeft ze ondeugende apenstreken. Nu is ze 2,5 jaar geweest en gaat ze gewoon al naar de Peuterspeelzaal!

Natuurlijk heb ik heb geprobeerd Nina voor te bereiden op de Peuterspeelzaal. Ik heb een aantal keer gezegd dat ze naar ‘school’ zou gaan, en dat ze zou gaan spelen met andere kinderen. Ook heb ik haar verteld over de juf, haar schooltas en wat daar allemaal in zit. Op een gegeven moment had ik wel het idee dat ze me begreep. Ze was namelijk al eens met ons samen naar de peuterspeelzaal geweest om even te kijken. Dit was als afsluiting van de Boekenbas, en zo kon ze alvast even een ochtend kennismaken samen met ons.

Afgelopen dinsdag was het dus zover, om half 9 deed ze haar jas aan en haar tasje moest op haar rug. Toen we aan kwamen rijden reageerde ze al enthousiast, ze zag natuurlijk al wat speeltoestellen buiten staan en daar is ze gek op! Bij haar lokaaltje aangekomen twijfelde ze even maar ging snel naar binnen en wist niet waar ze beginnen moest. Het poppenwagentje, de boekjes, het winkeltje maar ook de puzzels, alles wilde ze even bekijken. Ook ging ze vrij snel bij de andere kindjes staan en er mee ‘praten’ en spelen.

Ik ben nog even een paar minuten gebleven om wat formulieren in te vullen, en samen met Nina met de kassa van het winkeltje te spelen. Ik kon vrij snel weer gaan, kreeg nog een kusje en toen ik door de deur ging hoorde ik ‘oooooh neeeee!’. Dat was dus niet de bedoeling! Ik liep al op de gang, dus ik ben direct doorgelopen.

Toen ik thuis zat was ik heel wat van plan, lekker werken, rustig koffie drinken zonder dat mijn koekje uit mijn mond zou worden gekeken, de woonkamer opruimen en al mijn mailtjes in mijn mailbox beantwoorden. En wat ik heb gedaan? Het eerste uur een beetje voor me uitstaren en door mijn Social Media scrollen. Wat een vreemd en leeg gevoel is dit! Gelukkig was dit gevoel vrij snel verdwenen, en heb ik toch nog aardig wat van mijn to-do-lijstje kunnen doen.

Om 11:30 stapte ik in de auto om Nina weer op te halen. Wat was ik benieuwd hoe ze het gehad had die ochtend! Maar wat was het een domper toen ik bij het lokaal aan kwam. Er zat een huilend meisje op de grond met haar tasje klaar. Een lief ander meisje probeerde Nina te troosten. Grote snikken, ‘waar was mama nou’! Dit hadden ik (en mijn man) eigenlijk absoluut niet verwacht. De juf vertelde mij dat ze het spelen heel leuk vond maar zodra ze in de kring gingen, of een activiteit moesten doen dan was het helemaal mis. Daar had Nina dus echt geen zin in! Buiten spelen vond ze wel helemaal fantastisch dus dat heeft ze wel even gedaan.

Met een brok in mijn keel en ondertussen alweer een vrolijk meisje liep ik naar de auto, en vol trots liet Nina mij zien dat haar bakje (zo goed als) leeg was en dat ze het laatste stukje banaan in de auto nog wel op wilde eten.

Donderdag
Donderdagmorgen zorgde ik dat ik als eerste met Nina in de klas was. Ik had alle scenario’s al door mijn hoofd gehaald, maar ze liep gelukkig gewoon mee naar binnen en ging al lekker spelen. De juf had kleurplaten neergelegd, en dat vond ze toch ook wel hartstikke leuk! Omdat ik al zo vroeg was kon ik even met de juf overleggen wat we gingen doen. We hebben besloten dat ik er bij zou blijven met spelen en als de kindjes in de kring gingen. Zo kon Nina er aan gaan wennen. Ook toen ik donderdagmorgen er bij bleef vond Nina het helemaal niets dat ze in de kring moesten gaan zitten, liedjes zingen, en een boekje werd voorgelezen. Na de kring moesten de kindjes aan tafel gaan zitten en kregen ze hun tasje met fruit. Dit vond Nina een stuk leuker! En dat was voor mij het moment om afscheid te nemen, kort en duidelijk heb ik gezegd dat ik wegging en dat ik haar straks weer op kwam halen. Huilen natuurlijk. Ik ben gewoon doorgelopen en zag dat de andere moeder haar al probeerde te troosten.

Toen ik haar weer op kwam halen om kwart voor 12 zag ik haar netjes met haar jas op een stoeltje in de kring zitten. Huh? Je zag de vraagtekens boven mijn hoofd ronddwalen… Ze kwam naar me toe en liet een traktatie zien die ze gekregen had. De juf zei dat toen ze een luier uit haar tasje haalde ze het knuffeltje aan haar gaf en dat het toen helemaal prima was en ook in de kring kwam zitten! Wat een geruststelling! Haar Nijntje gaat dus nog maar even mee in de tas, en met de moeilijke momenten kan de juf deze pakken. Het is dus allemaal toch even wat meer wennen dan we verwacht hadden maar het komt vast goed!

Hoe was de eerste keer Peuterspeelzaal / school voor jullie kindjes?